Ludziom można dawać szansę, kilka szans, sto, dwieście. Ale przychodzi moment, kiedy wyczerpują się baterie. Padają akumulatory wiary, że coś się zmieni na lepsze. Wtedy dojrzewamy do tego, że kolejna szansa nie zmieni biegu rzeki, nie przemówi do serca.
Im więcej dowiaduję się o ludziach, tym bardziej lubię swojego psa.
Bo jeśli zrobiło się w życiu wszystko, co było do zrobienia, i nie odczuwa się już pośpiechu ani potrzeby szukania czegoś nowego, można
już tylko pragnąć, żeby wszystkie dni wyglądały podobnie i powtarzały się powoli, miarowo, chwila za chwilą. Chyba zazdrościłem ludziom, którzy w takim trwaniu nie widzą
nic niepokojącego.
Niektórzy najbardziej pomagają, gdy nie przeszkadzają.
Pomocną rękę należy podać tym, którzy mądrze walczą, a nie mogą dać sobie rady.
-To geniusz czy wariat?
-A co to za różnica?
Wszyscy tęsknimy za tym, co utraciliśmy. Czasem jednak zapominamy o tym co mamy.
Nie należy mylić prawdy
z opinią większości.
Nie można zmarnować człowieka, który
jest na tyle szalony by mówić prawdę.
Wspomnienia nie będą lekkie, ale momenty cierpienia mają sens. Każde cierpienie prowadzi do pełni życia.
Sumienie dąży do dobra – wystarczy go posłuchać.
