Układamy tysiące scenariuszy, a życie i tak nie toczy się według żadnego z nich.

 Prawda każdego człowieka należy tylko do niego i do jego historii, tej ukrytej w cieniu, która zapisuje się w mroku naszych umysłów.

 Przyzwoity człowiek nie pisze, nie gra na scenie, nie komponuje.

 Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko.

 Człowiek jest poddany temu, co tworzy się "między", i nie madla niego innej boskości jak tylko ta, która z ludzi się rodzi.

 Ile razy musisz powtórzyć, kim jesteś, zanim staniesz się takim naprawdę?

 Najlepsze co można dzisiejszemu człowiekowi ofiarować - to czas.

 Kiedyś traktowałem
ludzi dobrze. Teraz -
z wzajemnością.

 Nieco marzycielstwa jest rzeczą dobrą, jak narkotyk w małej dawce. Koi silne nieraz rozgorączkowanie pracującego umysłu i rodzi w duszy miękką, świeżą mgłę, która łagodzi surowe zarysy czystej myśli, wypełnia gdzieniegdzie braki
i niedociągnięcia, wiąże całości
i ściera zbyt ostre kontury idei.

 Tylko człowiek który ma odwagę mówić to, co myśli, zasługuje na pełne zaufanie. Być może wyrazi się On czasem niezręcznie, a nawet niegrzecznie, ale nie będzie mnie oszukiwał. Reasumując - Zrań mnie prawdą ale nigdy nie pocieszaj mnie kłamstwem.

 Ludzie z natury są słabi,
dlatego podoba im się przemoc.