Życie to najlepszy nauczyciel pokory.

 Czym jest człowiek w naturze? Niczym w porównaniu z nieskończonością, wszystkim w porównaniu z nicością, ciemnym punktem pomiędzy nicością a wszystkim. Nieskończenie daleko od zrozumienia początku i końca, całość rzeczy przekracza nasz rozum niemal tak bardzo, jak mniejszość.

 Bóg nie ma głupcom za złe,
że się nie uczą, lecz ma za złe mądrym, że nie uczą głupców.

 Dwie rzeczy wzbudzają moje zdumienie: niebo gwiaździste nade mną i prawo moralne we mnie.

 Człowiek z natury dąży do poznania. Dowodem na to jest nasze zamiłowanie do zmysłów; albowiem niezależnie od ich użyteczności czerpiemy z nich przyjemność dla siebie, i mówię tu zdecydowanie o widzeniu, słuchaniu i noszeniu. Przede wszystkim i najwięcej nas satysfakcjonuje to, że przez nie poznajemy i rozumiemy jakiś rodzaj prawdy.

  I w nieszczęściu
zachowuj spokój umysłu.

 Postępuj tak, żebyś był w zgodzie z własnym sumieniem.

 Tym, co czyni człowieka wrażliwym na filozofię, nie jest zdolność subtelnej myśli, ale raczej pewne uprzedzenie przeciwko niemyśleniu i lęki, które stąd wynikają.

 Człowiek jest jedynym stworzeniem, które odmawia bycia tym, czym jest. Inne stworzenia potrafią zadowolić się tym, że są tym, czym są. Jakiś dąb, na przykład, nie wyobraża sobie, że mógłby stać się aniołem, po prostu jest dębem. Tylko człowiek odmawia akceptacji siebie.

 To ty dajesz moc
demonom,
które zwalczasz.

 Istota bytu ludzkiego zawarta jest w jego egzystencji.