Życie to najlepszy nauczyciel pokory.

 Nie doświadczamy natury bezpośrednio, lecz tylko przez pryzmat naszych umysłów, nasze zrozumienie jej jest więc koniecznie subiektywne. To nie jest rzeczywistość sama w sobie, ale tylko nasze zrozumienie jej, co jest znane. Ta teoria została nazwana 'idealizm transcendentalny'.

 Każdy jest kowalem własnego losu.

 Każdy miewa w życiu momenty, kiedy musi się zastanowić, czy wybrać Pepsi, czy Coca-Colę.

 Człowiek mierzy wszystko tym, co ma w sobie najcenniejszego. Człowiek to istota, która zawsze decyduje sama, jaka chce być. Bóg nic do tego nie ma. Istnieje tylko jedno zło: niewiedza. Istnieje tylko jedno dobro: wiedza.

 Świat, który widzimy, że istnieje, jest tylko jednym z licznych aspektów prawdy, nie większym niż świat w naszych marzeniach.

 Trzeba dopuścić w sobie nieco szaleństwa,
kto nie chce popaść w tyleż więcej głupoty.
Tak powiadają i przepisy mistrzów,
i jeszcze więcej, ich przykłady.

 Nie dostrzegamy, co dzieje się tu i teraz, ale dostrzegamy to, co już się wydarzyło i co dopiero ma się wydarzyć. Mijają nas nieuchwytne, bezpowrotne chwile istnienia, które nie wrócą.

 Szluga w 13 sekund? Bez problemu.

 Człowiek jest jedyną istotą, która jest tym, czym jest, nie dlatego, co jest, ale dlatego, co myśli. Człowiek istnieje tylko dla siebie, jest jedyną istotą, która zna siebie, rozumie siebie i posiada świadomość swojego istnienia. Pozostałe istoty istnieją dla innych, nie dla siebie.

 Człowiek umiera w wieku 25 lat, a jest chowany w wieku 75 lat