Lepiej jest mieć chwilową niewygodę dla długiej przyszłej wygody niż ...

 Największa wina jest w tym, kto nie chce słuchać prawdy.

 Człowiek może czynić, co chce, ale nie może chcieć, czego chce. Wolność to dar, którego nie można posiąść, bo daje nam go tylko los. Dopóki tego nie zrozumiemy, jesteśmy niewolnikami.

 Człowiek jest miarą wszechrzeczy.

 Trzeba tak żyć, żeby można było mieć szacunek dla samego siebie.

 Ci, którzy przyznają, że istnienie to cierpienie, ale twierdzą, że mogą go znieść, zwodzą się, a istota ich błędu polega na braku odpowiedniego zrozumienia zjawiska istnienia.

 Najważniejsze pytania, jakie możemy zadać, to: Dlaczego jest cokolwiek raczej niż nic? Dlaczego istnieje wszechświat, zamiast pustki? Dlaczego jestem tutaj, a nie gdzie indziej? Dlaczego w ogóle jestem?

 Świat jest tym, co z niego zrobisz. Jeżeli myślisz, że życie jest pełne cierpienia, to takim ono będzie. Jeżeli myślisz, że świat jest pełen piękna, głębi i możliwości, to to jest świat, który zobaczysz.

 Życie to seria naturalnych i spontanicznych zmian. Nie opieraj się im - to tylko stwarza cierpienie. Pozwól rzeczywistości być rzeczywistością. Rzeczy po prostu są. Spontaniczność jest metodą naturalnej zmiany i jest to jedyna rzecz, której nie można zamienić niczym innym.

 Moje nadzieje nie zawsze się spełniają, ale zawsze mam nadzieję.

 „Rozpętała się burza i noc przeciekała jak konwia pełna wody. Uparcie wspinałem się, aby spotkać Boga i zapytać Go o sens rzeczy... Ale na wierzchołku góry znalazłem jedynie ciężki blok czarnego granitu, który był Bogiem.

«A więc to On», powiedziałem do siebie, «niezmienny i nieskorumpowany». Wciąż jednak miałem nadzieję, że nie będę musiał wracać do mojej samotności.

«Panie», powiedziałem do Niego, «poucz mnie. Spójrz: moi przyjaciele, moi towarzysze i moi poddani są dla mnie niczym więcej niż marionetkami. Trzymam ich w moich rękach i poruszam tak, jak chcę. Nie dręczy mnie to, że są mi posłuszni, bo dobrą jest rzeczą, gdy moja mądrość w nich przebywa. Dręczy mnie jednak to, że stali się moim odbiciem, co czyni mnie bardziej samotnym niż trędowatego. Gdy się śmieję, oni też się śmieją. Gdy nic nie mówię, wyglądają ponuro. To prawda, że tylko ja mogę dać im życie. Jednak nic za to nie otrzymuję, bo w tym ich niepohamowanym pragnieniu otwarcia się na moje słowa słyszę jedynie mój własny głos, który powraca do mnie jak lodowate echo świątyni. Dlaczego miłość mnie przeraża i czego mogę oczekiwać od miłości, która jest jedynie mnożeniem mnie samego?»

Jednak blok granitu, ociekający szarym deszczem, pozostał dla mnie nieprzenikniony. «Panie», powiedziałem do Niego, ponieważ dostrzegłem czarnego kruka siedzącego na pobliskiej gałęzi, «doskonale rozumiem, że milczenie przystoi Twojemu majestatowi. Ja jednak potrzebuję znaku. Kiedy skończę moją modlitwę, rozkaż temu krukowi, aby odleciał. Będzie to jakby mrugnięcie oka Kogoś innego niż ja i już dłużej nie będę na świecie sam. Będę z Tobą połączony znakiem zaufania, chociaż niewyraźnym. Proszę jedynie o znak, że jest tutaj Ktoś, kto mnie rozumie».

Patrzyłem na kruka, ale on się nie poruszył. Wówczas skłoniłem się przed granitową ścianą. «Panie», powiedziałem do Niego, «masz rację. Naprawdę nie przystoi Twojemu majestatowi poddawać się moim poleceniom. Gdyby kruk odleciał, napełniłoby mnie to smutkiem. Taki znak mógłbym bowiem otrzymać tylko od kogoś, kto jest mi równy, od kogoś takiego jak ja, a więc ode mnie samego, od odbicia moich pragnień. I znowu musiałbym powrócić do mojej samotności»”.

To piękny tekst, który trzeba przeczytać kilka razy, by odkryć jego przesłanie i mądrość. Sen o milczeniu uchyla nieco zasłonę, za którą skrywa się tajemnica milczenia Boga. Jego milczenie nie oznacza Jego nieobecności. To milczenie jest Jego odpowiedzią. Doskonała miłość Boga nie podąża ścieżkami ludzkiego sposobu widzenia. Bóg daje odpowiedzi, ale w sposób, który opisał pewien poeta: „Panie, nie dałeś mi nic z tego, o co prosiłem, ale dałeś mi wszystko, czego potrzebowałem, i to jakby wbrew mojej woli. Modlitwy, których nie zanosiłem, zostały wysłuchane”.