Oto paradoks: poznanie siebie to konieczność człowieka, ale poznanie samego siebie jest niemożliwe. Nie dlatego, że jesteśmy zbyt skomplikowani, ale dlatego, że jesteśmy zbyt prostymi istotami.
Jak posiada się prawo do myślenia, tak również prawo do zdziwienia i pytania się.
Nigdy nie należy zapominać, że człowiek, który się rozwija, jest już doskonały. O doskonałości mówi się zawsze, jako o stanie, który ma jeszcze nadejść, nigdy natomiast nie mówi się o niej jako o stanie, który już jest, toteż większość ludzi nigdy nie zdoła dojść do doskonałości.
Życie nie ma sensu wtedy, gdy zamykamy się w sobie samym, kiedy brakuje nam otwartości na to, co nieskończone - na innych ludzi i na byt. Prawdziwy sens życia jest w wyjściu poza siebie.
Choćbyś całą Biblię umiał na pamięć i znał wszystkie teorie filozofów, na con się zda to wszystko bez miłości Boga i Jego łaski?
Dobrze spełniać to, co ode mnie zależy, a dobrze spełniać to, co ode mnie nie zależy - oto jest cała doskonałość i źródło prawdziwego szczęścia na świecie.
Czas jest tym, co jest najbardziej cenne, ponieważ jest nieodwracalny. Wszystko, co mija, staje się nieodwracalne, a to, co jest nieodwracalne, jest cenne.
Mądrość ma dwoje oczu. Jednym spogląda w dal na to, co jest do zrobienia, drugim spogląda wstecz na to, co zostało zrobione.
Zdecydowanie twierdzimy, że nic nas nie zdziwi, ale istnieje rzadki gatunek mądrości, który nadal może nas zasztokować.
Aequam memento rebus in arduis servare mentemi w nieszczęściu zachowuj spokój umysłu.
