Bóg, którego można dotknąć, nie jest już Bogiem.
Człowiek, który ma dlaczego żyć, zniesie prawie każde jak.
Kto kocha, ten zrzeka się siebie, staje na straży dobra ukochanego, cierpi wszelkie krzywdy, nic nie żąda, ale wszystko, co mu się daje, z wdzięcznością przyjmuje.
Kto nie był ani razu człowiekiem, temu człowiek nic nie pomoże.
Nie mamy nawet odpowiedniego języka dla realnej i irrealnej rzeczy jednocześnie, dla tego, co jest jednocześnie prawdą i fałszem.
Człowiekiem jesteś, pewnie niewiele rzeczy rozumiesz. Ale to, co ci dano do pojęcia, staraj się pojąć tak dobrze, jak tylko potrafisz. Nic innego życie od ciebie nie domaga się w tej chwili.
Człowiek staje się tym, czym jest, gdy przestaje być tym, czym nie jest. To nie brzmi logicznie, ale jest prawdziwe. Również jest prawdą, że skoro wszystko jest możliwe, to nic nie jest prawdziwe.
Najtrudniejszym zadań, jakie człowiek ma do wykonania, nie jest nigdy innych zrozumieć, ile siebie samego. To zadanie jest na tyle skomplikowane, że wielu ludzi nigdy go nie realizuje.
My i nasze czyny jesteśmy dłużnikami śmierci.
Nie znamy prawdy o życiu. Wiemy o nim jedynie tyle, że jest piękne i okropne. I że tylko dzięki temu, co w nas piękne, umiemy docenić to, co w nim okropne.
