Nic nie kwitnie wiecznie.
Człowiek z natury dąży do poznania. Dowodem na to jest nasze zamiłowanie do zmysłów; albowiem niezależnie od ich użyteczności czerpiemy z nich przyjemność dla siebie, i mówię tu zdecydowanie o widzeniu, słuchaniu i noszeniu. Przede wszystkim i najwięcej nas satysfakcjonuje to, że przez nie poznajemy i rozumiemy jakiś rodzaj prawdy.
Człowiek może robić co chce, ale nie może chcieć tego, co chce. Nadzieja jest jedyna dobra, które nie jest jej brak, kiedy wszyscy są bezradni.
Z szybkim upływem czasu należy walczyć prędkim korzystaniem z niego i śpiesznie czerpać niby z rwącego potoku, który nie będzie płynął wiecznie.
Podobno Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo. Dlatego tak trudno nam pojąć człowieka. On jest tajemnicą, której nie jesteśmy w stanie zrozumieć, bo nie jesteśmy w stanie zrozumieć Boga.
Nic do końca nie zniknie, to jest zasada uniwersalna; 'smierć' to słowo bez sensu, tylko subiektywizm człowieka stwarza pojęcie 'nikczemności’.
Myśl o przemijaniu wszelkich ziemskich spraw jest źródłem nieskończonych cierpień i nieskończonych pocieszeń.
Pytają czy trzeba kochać.O to nie należy pytać, to trzeba czuć.
Sztuką nie jest mieć sen, lecz sztuką jest go zapamiętać.
Człowiek urodzony z kobiety, żyje krótko i jest nasycony niepokojami. Wynurza się jak kwiatek i więdnie, ucieka jak cień i nie trwa.
