Najważniejszym i najtrudniejszym zadanym jest odnaleźć sens życia. Bez tego poczucia nie mamy podstaw, aby istnieć. Bez sensu, życie nie ma dla nas żadnej wartości.
Człowieka nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa. A raczej: człowiek nie może siebie sam do końca zrozumieć bez Chrystusa. Nie może zrozumieć, ani kim jest, ani jaka jest jego właściwa godność, ani jakie jest jego powołanie i ostateczne przeznaczenie. I dlatego Chrystusa nie można wyłączać z dziejów człowieka w jakimkolwiek miejscu na ziemi.
Nie wystarczy zdobywać mądrość, trzeba jeszcze umieć z niej korzystać.
Istnienie jest zawsze o tyle samotne, że nie można przeniknąć do istnienia innego bytu, poznać go od wewnątrz, z jego własnego punktu widzenia. Jedyną możliwość stanowi empatia, ale i ona nie jest doskonała, ani nie dowodzi obiektywnej prawdy o innym bycie.
Początek jest główną częścią każdej rzeczy.
Nie wiem, gdzie jestem. Nie wiem, co robię. Jedyne, co wiem, to że jestem. To jest podstawą wszystkiego, cała rzeczywistość nie jest niczym więcej niż moja świadomość istnienia. I to wystarczy, aby kierować moim życiem.
Żadna rzeczywistość nie może równać się z rzeczywistościa naszych myśli. Jeśli ktoś nie wierzy w to, nie doceni swych myśli. A ci, którzy nie doceniają swoich myśli, nie docenią samego siebie.
Sztuka życia polega na tym, aby żyć w zgodzie z naturą, a przede wszystkim z własną naturą. Nie można na siłę przekształcać własnej jaźni, ale można, a nawet trzeba, usprawniać ją, oczyścić, doskonalić. Sztuka życia polega również na umiejętności wyboru celów: żadne bogactwa, honor, władza nie mogą zastąpić wartości, jaką jest rozwinięcie własnych wewnętrznych możliwości.
Mówiła niegłupio. Dobrze słuchała. Miała poczucie humoru. Sporo jak na jednego człowieka. Wyjatkowo.
Do głębokiej myśli trzeba się wspiąć.
