Ci, którzy przyznają, że istnienie to cierpienie, ale twierdzą, że mogą go znieść, zwodzą się, a istota ich błędu polega na braku odpowiedniego zrozumienia zjawiska istnienia.
Istnienie bez doskonałości jest puste, a doskonałość bez istnienia to absurd. To, co jest doskonałe, musi istnieć, bo co mogłoby być doskonalsze niż istnienie?
Wszystko idzie, wszystko powraca;wiecznie toczy się koło bytu.
Czy to nie smutne, że większość ludzi musi zachorować, by zdać sobie sprawę z cudowności życia? (z książki Świat Zofii)
Ja nie umieram; ja wstępuję do życia.
Dopóki nie jesteśmy pewni - jesteśmy żyjący.
Nic nie jest niedostępne dla nieśmiertelnych.
Nigdy nie należy zapominać, że człowiek, który się rozwija, jest już doskonały. O doskonałości mówi się zawsze, jako o stanie, który ma jeszcze nadejść, nigdy natomiast nie mówi się o niej jako o stanie, który już jest, toteż większość ludzi nigdy nie zdoła dojść do doskonałości.
Nie można dwa razy wstąpić do tej samej rzeki, bo to już nie ta sama rzeka, a sam jesteś już inny.
Nie tylko natura, kosmos, człowiek, ale i wszystko, co składa się na tę całokształtność, w tym najmniejsze jej fragmenty, mają swoje pierwotne, niezmiennicze istnienie. Bez tego pierwotnego istnienia nic by nie mogło zaistnieć, nic by nie mogło działać, nic by nie mogło się objawić.
