„Bliscy i oddaleni”
Bo widzisz tu są tacy którzy się kochają
i muszą się spotykać aby się ominąć
bliscy i oddaleni jakby stali w lustrze
piszą do siebie listy gorące i zimne rozchodzą się jak w śmiechu porzucone kwiaty
by nie wiedzieć do końca czemu tak się stało
są inni co się nawet po ciemku odnajdą
lecz przejdą obok siebie bo nie śmią się spotkać
tak czyści i spokojni jakby śnieg się zaczął
byliby doskonali lecz wad im zabrakło
bliscy boją się być blisko żeby nie być dalej
niektórzy umierają – to znaczy już wiedzą
miłości się nie szuka jest albo jej nie ma
nikt z nas nie jest samotny tylko przez przypadek
są i tacy co się na zawsze kochają
i dopiero dlatego nie mogą być razem
jak bażanty co nigdy nie chodzą parami
można nawet zabłądzić lecz po drugiej stronie
nasze drogi pocięte schodzą się z powrotem
Nie pytaj, co pragnie twoja dusza – pytaj, co twoja dusza czyni. Co pragnie twoja dusza, to ja wiem... Lecz co ona czyni, to ty jeszcze nie wiesz.
Człowiek, który zdaje sobie sprawę z tej szczególnej formy zła, jaka panuje w danym czasie i czuje się obezwładniony przez nią, zagląda głęboko we własne serce, szukając natchnienia, a znalazłszy je, przynosi innym.
Świat wcale nie musi istnieć: mógłby być całkowicie inny albo mógłby wcale nie być. Żeby coś istniało, musi być sens istnienia czegokolwiek.
Gorycz zawsze krzyczy głośniej niż satysfakcja z nagrody.
Człowiek stworzony jest na to, by szukać prawdy, a nie by ją posiadać.
Mądrość ma dwoje oczu. Jednym spogląda w dal na to, co jest do zrobienia, drugim spogląda wstecz na to, co zostało zrobione.
Duch i uczucie formują się w czasie rozmowy.
Wolność nie polega na prawie do robienia czego chcemy, ale na tym, że nie musimy robić tego, czego nie chcemy.
Staraj się odrywać twe serce od upodobania w rzeczach widzialnych, a zwracać je ku niewidzialnym.
