Refleksja nad istotą człowieka

 Jedynym sposobem, by uniknąć zepsucia pod wpływem pochwał,
jest pracować dalej.

 Najtrudniej zrozumieć najbardziej oczywistą rzecz: że istnieje rzeczywistość podobna do nas, której istnienie łączymy z naszym własnym. Żyjemy, przeżywamy, ale stosunek do nas samych i do świata, w którym żyjemy i pragniemy żyć, czujność umysłowa, której nadajemy znaczenie, zatem stracić pojęcie, że jesteśmy jedno z tym, co nazywamy naszym „ja”.

 Wszystko, co nas spotyka w życiu, ma swój sens. To, co możemy przyjąć z pokorą, staje się łaską. To, co niezrozumiałe, staje się zadaniem.

 Rzeczywistość to iluzja, choć bardzo uporczywa.

 ,,Podejdźcie.
Jeszcze bliżej.
Im więcej sądzicie, że widzicie, tym łatwiej będzie was oszukać.
Bowiem czym jest widzenie?
Patrzycie, ale tak naprawdę filtrujecie, interpretujecie,
szukacie znaczenia.
Moje zadanie?
Zabrać najcenniejsze, co mi dajecie: waszą uwagę.
I wykorzystać ją przeciw wam.''

 Wierzę, aby zrozumieć.

 Nie możemy dwa razy wejść do tej samej rzeki. Przemija zawsze i przez cały czas. Na miejscu starości pojawia się młodość, na miejscu dnia - noc, zima zastępuje lato, wojna pokoju, obfitość nędzy.

 Istota bytu ludzkiego zawarta jest w jego egzystencji.

 Ten, któremu starczy odwagi i wytrwałości,
by przez całe życie wpatrywać się w mrok, pierwszy dojrzy w nim przebłysk światła.

 Nie jesteśmy tym, co wiedzą o nas inni. Nie jesteśmy nawet tym, co sami o sobie wiemy. Jesteśmy tym, co sami o sobie myślimy.