Refleksja nad istotą człowieka

 Ludzie, darzący nas zupełnym zaufaniem, sądzą,
iż mają przez to prawo do naszego zaufania. Jest to wniosek błędny: przez dary nie zdobywa się praw.

 Zdolność doznawania przyjemności jest dowodem siły.

 Nie wystarczy zdobywać mądrość, trzeba jeszcze umieć z niej korzystać.

 Zrozumienie istoty wszystkiego zaczyna się od zrozumienia siebie. To nie oznacza zrozumienie fizycznej osoby, ale zrozumienie naszej istoty emocjonalnej, umysłowej i duchowej.

 Życie jest serią naturalnych i spontanicznych zmian. Nie opieraj się im; to tylko stwarza ból. Pozwól rzeczywistości istnieć w jak najzdrowszy sposób.

 Filozofia, jeśli jest prawdziwa, musi nosić charakter synoptyczny, musi objąć wszystko co istnieje i wszystko musi objąć jednocześnie, bowiem wszystko jest ze sobą ściśle powiązane, a zupełne, bezwarunkowe poznanie jednej rzeczy jest tylko wtedy możliwe, jeśli wiemy wszystko.

 Mędrcy głoszą, że prawda to powątpiewanie.

 Nie ma niczego na świecie - poza pustką - czego natura nie byłaby w stanie znieść. Stan, który definujemy jako istnienie, jest więc również stanem cierpienia. O zupełnej zgodności z naturą moglibyśmy mówić tylko wtedy, gdyby człowieka nie odczuwało się jako czegoś odmiennego, ale gdyby on sam był naturą.

 Nasze smutki są radościami naszych wrogów.

 Nie znamy prawdy o życiu. Wiemy o nim jedynie tyle, że jest piękne i okropne. I że tylko dzięki temu, co w nas piękne, umiemy docenić to, co w nim okropne.