Człowiek powinien tak bardzo być jednością, aby żaden działający ani cierpiący czyn, nie zdołał go poruszyć; i człowiek powinien stać w pełni swojego istnienia, tak że wszystkie rzeczy, które są i będą i wszystko co kochają albo mogą kochać, nie byłyby w stanie poruszyć go ani obniżyć go.
Człowiek jest tym, co powinien być, czyli nie tyle istotą ludzką z daną naturą, co twórcą samego siebie, istotą zobowiązaną do doskonalenia siebie przez ponoszenie odpowiedzialności za swoje czyny.
Istnieje tylko jeden kierunek rozwoju świadomości: od mniej do bardziej doskonałego, od chaotycznego do uporządkowanego, od bezmyślnego do myślowego. To jest kierunek ewolucji wszelkiego życie na ziemi.
Odważność, którą przejawiamy w aspekcie moralności, jest często wynikiem braku wyobraźni, a cnota jest powiązana z monotonnością, co wiąże się z ograniczeniem zasobów twórczych umysłu.
Żadna rzeczywistość nie może równać się z rzeczywistościa naszych myśli. Jeśli ktoś nie wierzy w to, nie doceni swych myśli. A ci, którzy nie doceniają swoich myśli, nie docenią samego siebie.
Człowiek jest tym, czym decyduje się być. Nie jest czymś, czym jest, lecz czymś, co sam dla siebie wybiera.
Na tym świecie istnieje dobro i zło. Jedno karmi drugie i vice versa. Ktoś kto żyje pomiędzy, tak naprawdę jest tylko pokarmem obu stron.
Człowiek jest tym, kim jest. Człowiek jest tym, czym być chce. Gdy zaś mówi się, że człowiek jest tym, czym był, to popełnia się błąd, bo nic nie jest tak ujmujące jak fakt, że człowiek jest tym, czym nie jest.
Człowiek nie może udawać, że stoi wyżej od innych stworzeń w dziedzinie etyki, duchowości, rozwoju lub cywilizacji, żyjąc jednocześnie według niższych standardów niż sęp lub hiena.
Istnieją nie tylko byty materialne, ale i byty niematerialne - tzn. byty, które są trwale poza zasięgiem naszych zmysłów: prawda, dobro, piękno, idea, cel, sens, istota, wartość, dusza, Bóg.
