Ludzie są jak liście, którymi wiatr ciska;
gdy rzuci je na trawnik, leżą na trawniku,
a gdy rzuci w błoto - leżą w błocie.

 Najjaśniejszym blaskiem świeci się wtedy, gdy wokół panuje ciemność.

 Była już taka zmęczona ludźmi
mówiącymi jej, co będzie dla niej dobre.

 Może inni nie widzą słońca, jeune homme. Ale ja jestem wizjonerem.

 Nie wiedziałem, że wolność, której tak pragnąłem jest najzwyklejszą samotnością.

 Prawdę powie ci
zwierciadło a nie języki mężczyzn.

 Nawet z armią u boku wciąż jestem sama.

 Dlaczego tak trudno nam słuchać,
gdy ludzie mówią o nas dobre rzeczy?

 Często wystarczy sekunda,
żeby całe życie człowieka
przewróciło się do góry nogami.

 Bitwy są te same co zawsze. Po prostu trudniej rozpoznać wroga.