Nic nie może się równać z wściekłością wzgardzonej kobiety.

 Zabawne, że można znać kogoś
od lat, a mimo to stale odkrywać w
nim coś, czego się przedtem nie zauważało.

 Była w tym okrutna ironia, że aby ocalić ludzi, trzeba zniszczyć kościół.

 Poryczeć się jak dziecko jest dobrze.

 Góry mają swoją moc, swoją świętą tajemnicę. Czyż nie wydają się być stroną, z której Bóg spogląda na świat? A jeśli tak, czyż nie jest to piękna myśl, że nasze spojrzenia łączą się z Jego spojrzeniem, gdy patrzymy na nie z uwielbieniem?

 Ludzie nie zawsze mogą nam ofiarować to, czego chcemy.

 Jakież dziwne znaczenia przybierały słowa.

 Tak oto dążymy naprzód, kierując łodzie pod prąd, który nieustannie znosi nas w przeszłość.

 Ale to jest nieprawda i groteska, jak cały obóz, jak cały świat.

 Nie jest ważne, co ludzie mówią o tobie, czy to jest prawda czy nie. Ważne jest to, co ty myślisz o sobie. Bo to twoja wizja rzeczywistości, a nie cudza, kreuje twój świat.

 Tylko ludzie znają pojęcie pomyłki. Natura niczego takiego nie rozumie.