Papier ma lepszą pamięć niż ludzie.

 Jedyną rzeczą, która
umożliwia życie, jest ciągła i nieznośna
niepewność, niewiedza, co zdarzy się dalej.

 Stałam się samotną wyspą.
Spustoszoną wojną ziemią, na której nic
nie rośnie i gdzie horyzont jest nagi. Tak to ja.

 Pieniądze szczęścia może i nie dają, ale w wysokim stopniu ułatwiają życie.

 Myślę, że czas na ewakuację. Powoli, spokojnie i, och, najlepiej wczoraj.

 Co za idiota powiedział, że pierwsze wrażenie jest zawsze trafne?

 Moim sposobem na życie
było trzymanie nerwów na wodzy,
dławienie w sobie emocji i ich wypieranie.

 Nie jestem niczyją własnością. Należę wyłącznie do samego siebie.

 Smuciła się, że będzie tęsknić za nim każdego dnia aż do śmierci. I płakała nad sobą i zmianami, które w niej zaszły, bo czasami nawet zmiana na lepsze jest jak mała śmierć.

 Piękno tej chwili miało po prostu stać się naszym życiem.

 Niektórzy ludzie są taktowni. Inni mówią prawdę.