Bo jeśli zadasz pytanie, uważaj: możesz usłyszeć odpowiedź. Szkoda, że ...

 Wychodzi na to, że prawdziwym celem naszego życia jest ta podróż, odkrywanie bez końca nowych horyzontów, nieustanne oswajanie świata. To dzięki temu życie staje się tak fascynujące.

 Ludzie – o ile można ich tak nazywać – którzy otoczają nas od urodzenia, mają wpływ na nasze życie, na naszą śmiertelność. Tworzymy razem pewnego rodzaju społeczną tkankę, do której wszyscy należymy.

 Nie należy być zbyt ufnym, bo to cecha niepraktyczna.

 Nie wolno budować życia na kłamstwie tylko dlatego, że chce się wierzyć w to, a nie w co innego.

 To bardziej przerażające, niż
gdyby ktoś obcy skradał się po korytarzach. Od obcego można uciec. Nie można uciec od samego siebie.

 Więcej zła dopuszczono się w imię prawości niźli z jakiegokolwiek innego powodu.

 Bo siła tworzenia tkwi w kobietach.

 Jestem jakaś taka inna. Zawsze byłam inna, ale teraz jestem inna inaczej.

 Ból krzywdy rozchodzi się i rośnie, i wreszcie rozrywa to, co dobre.

 Ludzie sami są jak tunele: jak kręte, ciemne przestrzenie i głębokie jaskinie. Nie da się poznać wszystkich zakamarków ich duszy.
Nie można ich sobie nawet wyobrazić.