Od czekania dusza rdzewieje.

 Musisz być w stanie pozwolić sobie na luksus, żeby móc nim pogardzać.

 Przyjaciele przychodzą i odchodzą, a rodzina zawsze zostaje.

 Zawsze potrzeba dwojga ludzi.
Do tego, żeby układało się w związku.
Do tego, żeby go rozbić, i do tego, żeby później naprawić to, co się zepsuło.

 Szybko się przekonasz, że
uroda to tylko powierzchowność,
a szpetota sięga do szpiku kości.

 A tęsknota za tym, czego nie można
mieć, prowadzi do nieszczęścia i szaleństwa.

 Strach będzie twoim wrogiem tylko wtedy,
gdy na to pozwolisz. Zbyt silny strach może paraliżować. Zbyt mały strach rodzi arogancję.

 Bitwy są te same co zawsze. Po prostu trudniej rozpoznać wroga.

 To siebie nigdy nie spotkałam, siebie,
której twarz wykleja wnętrze mojego umysłu.

 Człowiek, który poddaje się losowi, staje się ludzkim wrakiem.

 Czasami można odnieść wrażenie, że świat jest zbiorową iluzją, lecz to jest iluzją, bo świat nie jest ani zbiorowy, ani iluzyjny. Jest całkiem prawdziwy, a jednocześnie całkiem nieprawdziwy. Taka jest jego natura.