(...) kosmos bezsenności jest wielowarstwowy i literacki.

 A tamta chwila była tylko jedna.

 Ostatecznie żyjemy po
to, aby zapewniać rozrywkę
sąsiadom i sami ich wyśmiewać.

 Wszyscy pragniemy szczęścia i bardzo
o nie zabiegamy. Ale kiedy już przyjdzie,
zaczynamy rozglądać się trwożnie za rachunkiem,
jaki nam przyjdzie za nie zapłacić.

 Zawsze potrzeba dwojga ludzi.
Do tego, żeby układało się w związku.
Do tego, żeby go rozbić, i do tego, żeby później naprawić to, co się zepsuło.

 Trudno określić jego wiek. Ale sądząc po cynizmie
i zmęczeniu światem, będących odpowiednikiem datowania węglem dla ludzkiej osobowości,
miał jakieś siedem tysięcy lat.

 I cóż to za świat, który naprzód obdziera z ideałów, a potem skazuje obdartego?

 Jeśli chce panienka igrać z ogniem, musi wytrzymać gdy parzy.

 Nie zapomina się, ale jednak znosi się łatwiej.

 Kto czyta miedzy wierszami znajduje to co chce.