Czasami w trudnych sytuacjach, można pomylić współczucie z miłością.

 Nasza rewolucja to rewolucja serca.

 Czasami wydaje mi się, że ludzie potrafią grać tylko w różne skomplikowane gry.

 Każda dusza, na ile to możliwe, powinna być szczęśliwa w samotności, zanim pochłonie ją miłość, ponieważ nigdy nie wiadomo, kiedy druga strona odejdzie. To był największy paradoks - dusze potrzebowały siebie nawzajem, ale jednocześnie ważne było, by siebie nie potrzebowały.

 Człowiek czasem ma już dość
uciekania. Świat staje się bardzo mały,
kiedy nie masz się gdzie podziać.

 Znasz to uczucie, że jesteś w jakimś miejscu i pytasz sam siebie, co tu robisz? Ze mną jest tak cały czas, skręca mnie, żeby sobie pójść. Z każdego miejsca, w którym jestem,
do innego. To nie ma końca.

 Takie właśnie szczęście
jest chyba największe, kiedy nie
potrafi się podać tylko jednego powodu.

 Dopóki trwa życie, dopóty jest nadzieja.

 Strach ma swój zapach. Drapieżnik go wyczuje.

 Poczuł ukłucie zazdrości. Serce to głupia rzecz.

 Kobieta powinna wiedzieć, w co wierzy, bo jak inaczej samemu można w nią wierzyć?