Czułam się bardzo samotna przy nich wszystkich.

 Kto nie wie dokąd zmierza, nigdy nigdzie nie dojdzie.

 Nie zmieściła bym się z jego ego w jednym pokoju.

 Każdy jest kowalem swojego losu. Nie mogę liczyć na to, że uszczęśliwią mnie inni ludzie.

 Nie można przestać kogoś kochać w jeden dzień. To nie takie proste.

 Łatwiej jest zburzyć niż zbudować.

 Ważne jest, aby się nie poddawać.

 Od dziecka wiedziałem, że życie nas okalecza. Każdego z nas. Nie da się tego uniknąć. Ale powoli zaczynam się przekonywać, że możemy zostać uzdrowieni. Że nawzajem się uzdrawiamy.

 Wolę zginąć, domagając się sprawiedliwości, niż umrzeć samotnie
w więzieniu, które sama sobie stworzyłam.

 Najlepsze rzeczy w życiu rzadko bywają proste.

 Taki jasny promyk w morzu nawiedzonych pedagogów.