Czułam się bardzo samotna przy nich wszystkich.

 Wszystkie triumfy i katastrofy tego świata ludzie powodują nie dlatego, że
są z gruntu źli albo z gruntu dobrzy, lecz dlatego, że są z gruntu ludźmi.

 Człowiek, który kocha, czuje się lepszy. Do czasu, aż odkryje, że jego miłość nie jest odwzajemniona.

 Nie chowam urazy, ale cenię sobie odległość, jaka nas dzieli. Kiedyś spytałam Jakuba Żulczyka, czy frajerstwem jest dać drugą szansę. Odpowiedział: „Nie. Frajerstwem jest dać trzecią”. Trwam przy tym.

 Prawdziwą siłę człowieka poznaje się
po sposobie, w jaki się zmaga z cierpieniem.

 Ludzie powinni się przejmować. To dobrze, gdy inni coś dla nas znaczą, że za nimi tęsknimy, gdy ich zabraknie.

 Człowiek powinien zrobić dla ludzkości coś więcej, niż pisać wiersze.

 Nie można ocalić życia, dopóki się go straci.

 Nigdy nie można uwolnić się od świata, a dzielić z kimś życie oznacza dzielić winy.

 Jakie życie ją czeka, gdyby udało jej się uciec w las? Byłaby samotna i wyrzucona poza nawias. Prześladowana przez tych, których darzyła zaufaniem. Zdradzona
przez tych,którzy obiecali ją chronić.

 Spojrzeliśmy na siebie
szukając słów, które nie istniały.