Kiedy człowiek jest przygnębiony, nie może się nawet zastanowić.

 Życie przypłynęło do nas puste. Musimy zadbać o to, żeby zagościło w nim szczęście.

 Człowiek przywiązuje się do miejsca, a wtedy ono staje się dla niego wyjątkowe. Chyba nawet rzeczywiście zyskuje coś w rodzaju piękna.

 Szczęście jest czymś, co przychodzi
pod wieloma postaciami, któż więc
je może rozpoznać?

 Potrzebujesz przyjaciela - jak każdy.

 Ale każde życie stanowi dla każdego
całe sto procent, więc może ma to jakiś sens.

 Jak ty-właśnie ty-zamierzasz
wydostać się z tego labiryntu cierpienia?

 Nikt, kogo kochasz,nie umarł.

 Lecz przecież nawet wówczas, kiedy człowiek nie jest sparaliżowany strachem albo nie wyje z bólu, życie stanowi nieprzerwane pasmo zmagań z głodem, chłodem, bezsennością,
ze zgagą lub rwącym zębem.

 To nie ból, lecz strach przed
bólem zmusza człowieka do uległości.

 Kiedy się kogoś kocha, zasady przestają obowiązywać.