Na samotność bowiem skazują człowieka nie wrogowie, lecz przyjaciele.

 Pokora robi miejsce na łaskę, pokora przybliża: do drugiego człowieka, ale i do Boga.

 Prawdziwa miłość bywa tylko wtedy,
gdy masz kogoś, z kim możesz
przegadać całą noc, aż do białego rana.

 Życie przypłynęło do nas puste. Musimy zadbać o to, żeby zagościło w nim szczęście.

 Prawdopodobnie nie zdarzyło się to pierwszy raz w historii świata.

 Tak, człowiek jest śmiertelny, ale to jeszcze pół biedy. Najgorsze, że to, iż jest śmiertelny, okazuje się niespodziewanie, w tym właśnie sęk!

 Kiedy ktoś cię kocha, jest tak, jakby otulił twoje serce kocem.

 Nigdy nie rób tego, czego się spodziewają.

 Wie pan, bo miłość to świadomość, że jest się kimś najważniejszym. To życie z kimś, kto przytrzyma mocno za rękę, gdy ziemia się zatrzęsie, a nie z kimś, kto sam co chwila będzie wywoływał trzęsienie ziemi słowami "Odchodzę!". Miłość to siła, która nierozerwalnie łączy, spaja w jedno i nie pozwala wypowiadać słów, które tak bardzo ludzi dzielą. Bo miłość to niemożność wyobrażenia sobie życia bez tej osoby.

 Niezależnie od ogromu jego zdumienia czasem najwyższym powołaniem mężczyzny jest to prostu stać i tulić.

 Nie można dotykać szczęścia
koniuszkami palców. Albo dajesz, albo bierzesz.