Na samotność bowiem skazują człowieka nie wrogowie, lecz przyjaciele.

 Nikt z nas nie zna skutków własnego okrucieństwa.

 Dusza ludzka, to coś, co trzeba ratować nieustannie, bez przerwy, a nie tylko raz w tygodniu podczas mszy świętej. Tego uczył Ksiądz Twardowski.

 Trudno ocenić piękno świata, kiedy się wątpi w samą jego wartość.

 Czy to nie marzenia dają nam siłę, nadzieję i pragnienie?

 Człowiek jest tylko kępą trzciny, najdelikatniejszą w przyrodzie, ale to kępa trzciny myśląca. Nie trzeba wszechświata wziąć w garść, aby zgłuszyć jego pychę. Wystarczy zimno albo gorączka. Aby zniszczyć tę kępę trzciny, wystarczy kropla wódki.

 Nawet najlepszemu przyjacielowi nie mówi się absolutnie wszystkiego.

 Nauczyli mnie, że nikt nie jest zbyt mały, żeby wpłynąć na rzeczywistość.

 Spójrz w swoje serce. Przemyśl swoją postawę.

 Człowiek jest na tyle silny, na ile potrafi znieść prawdę.

 A z pustką, którą w sobie
nosisz, gdzie do tej pory zaszłaś?