Istnieją ludzie, którzy jeśli już raz kogoś złapią, nie pozwalają odejść.
Miłość na śmierć nie umiera.
Człowiek nigdy nie jest tak bardzo sam, jak kiedy jest sam z sobą. Wówczas jest mu najgorzej, bo jest pomieszany sam w sobie, przekreślony. Kiedy jest sam, jest dwóm: temu, kim jest, i temu, kim nie jest.
Doczesność to wszystko, która upływa, przemija — i nic się po niej nie zostaje.
Bo jak długo można tęsknić za człowiekiem, o którym wiesz, że już nigdy do ciebie nie wróci?
Niekiedy uwolnienie gniewu jest gorszym błędem niż powściągnięcie go.
Nie ma to jak umrzeć, by zrozumieć, jak żyć.
Największa zasługa człowieka polega na tym, jak daleko potrafi się podnieść po upadku.
Nie miałem pojęcia, że ból może
mieć tyle odmian, tyle smaków, że
może wyżerać, palić, pulsować i kłuć.
Chcę nauczyć się odróżniać to, co rzeczywiste, od tego, co zmyślone, i ofiarować ci to jako prawdę.
