I cóż to za świat, który naprzód obdziera z ideałów, ...

 Życie, jeśli je szaleńczo będziemy gonić, zamęczy nas na śmierć.

 Byłam prawie pogodzona z losem.
Cios spadnie wcześniej czy później, a na
razie trzeba się cieszyć każdym najmniejszym drobiazgiem. Byle to trwało jak najdłużej.

 Lepiej być w kajdanach z ukochanymi
ludźmi, niż cieszyć się wolnością w samotności.

 Tworzę i niszczę,

przeważnie jednak to drugie.

 Smutne to czasy gdy łatwiej
rozbić atom niż pokonać przesąd.

 Czas płynie bardzo powoli, kiedy w strachu przed piekłem trzeba jeszcze zasłużyć na niebo.

 Słońce świeci. Arcyburze przechodzą. A ojciec wrzeszczy. Takie jest życie.

 Dobre ciasto rozprasza wszystkie smutki. A w każdym razie dobrze znieczula.

 Samotność tworzy dziwne labirynty.

 Daremnie walczyłem ze sobą.

Nie poradzę, nie zdławię mego uczucia. Pozwól mi, pani, wyznać, jak gorąco cię wielbię i kocham.