Śmierć pozostawia po sobie wyrywkowe dziwne wspomnienia.

 Był kotwicą ,która szorowała po dnie morza łez.

 Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. Bez niego jest ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce.

 To właśnie nadzieja jest naszym
jedynym sprzymierzeńcem w
walce z plagami tego świata.

 Nie należy się gniewać na bieg wypadków. Nic ich to bowiem nie obchodzi.

 Nie jestem żadnym ocaleniem. Nawet siebie samego nie umiem ocalić.

 W miłości ludzie nie mogą być jednością, do uczucia trzeba dwojga.

 Każdy jest kowalem swojego losu. Nie mogę liczyć na to, że uszczęśliwią mnie inni ludzie.

 No i koniec (...). Był człowiek, nie ma człowieka...

 Trzeba się bardzo starć, by na tym świecie być ateistą i naprawdę mieć klapki na oczach.

 Dziwny ból łapie mnie za gardło, chociaż dobrze wiem, że taka jest kolej rzeczy: wszystko się kończy, ludzie idą dalej, bez oglądania się za siebie. Tak właśnie powinno być.