
Może zasługiwała na to, żeby o niej zapomniano. Jednak ja ...
Może zasługiwała na to, żeby o niej zapomniano. Jednak ja nie potrafiłem o niej zapomnieć.
Nie potrafi tak naprawdę nikogo kochać. Tacy ludzie jak on w końcu zostają sami, bez względu na to, jak bardzo byli kochani przez innych.
Wygląda na to, że pod
kierunkiem Plutarcha i Fulvii
zdołałam osiągnąć dno i zapukać od spodu.
Każdy zna ogrom swego cierpienia i tylko on sam może ocenić, czy jego życie ma sens.
Są miejsca, z których się nie wraca. Są szkody, których się nie naprawi.
Nie zapomina się, ale jednak znosi się łatwiej.
Jeśli dobrze się
wwąchać, to wszędzie śmierdzi.
Czy ty nie masz wstydu? Mam, ale
to, czego ja się wstydzę, różni się od tego, czego wy się wstydzicie.
Prawdziwa miłość to rozmowa, która trwa całe życie.
Cierpienie kształtuje charakter.
Jestem tarczą, która osłania krainę człowieka.