Człowiek nie zna swojego szczęścia. Nigdy nie jest się tak ...

 Idziemy przez życie jak pociąg, pędzący w ciemności do nieznanego celu.

 Siedlisko diabła nigdy nie wygląda tak, jak się tego człowiek spodziewał.

 Codziennie trochę śmierci. To zajmuje czas.

 Każdy człowiek, w głębi duszy, jest równocześnie twardym, zawładniętym przez życie realistą i samotnym, tęskniącym za nieskończonością marzycielem.

 To dziwne, jak wiele można o kimś
wiedzieć, nie wiedząc wszystkiego.
A wciąż nam się wydaje, że kiedyś
nadejdzie dzień, kiedy poznamy całą prawdę.

 Są takie miejsca i takie czasy, kiedy bycie nikim przynosi większy zaszczyt niż bycie kimś.

 Mogłabym go zabić, a on, nawet konając, nie pomyślałby o zemście.

 Gdy popatrzyłem na krajobraz, zdałem sobie sprawę, że on jest piękny. Ale jest pusty dlatego, że jest pusty w głębi siebie.

 Właściwie znam świat tylko z filmów i książek - czy więc można powiedzieć, że znam świat?

 Nienawidziłem poranków. Przypominały, że noc ma swój koniec i trzeba znowu radzić sobie z myślami.