Pośród śmierci nadal żyjemy.

 Tak długo opakowywałem się w milczenie, że trudno mi się rozpakować w słowach.

 Tak zasypiamy - jego wargi na mojej szyi, moje serce w jego dłoni.

 Nic nie może się równać z dotykiem czyichś dłoni na twojej skórze.

 Nie jestem żadnym ocaleniem. Nawet siebie samego nie umiem ocalić.

 Im więcej dla mnie kupował, tym więcej paliła mnie twarz uczuciem przykrości i poniżenia.

 (...) najlepszym schronieniem przed ludźmi jet tłum.

 Niechętnie cokolwiek przyrzekałam.
Zbyt łatwo było nie dotrzymywać słowa.

 Istnieją tylko dwie emocje - miłość i strach.

 Przyjaciele przychodzą i odchodzą, jak kelnerzy w restauracjach.

 [...] gdy nauczyłem się wspominać, nie nudziłem się już wcale.