Nigdy nie mówimy ludziom, że ich kochamy, bo głupio nam się wydaje, że będą z nami zawsze.
W żałobie, tak jak w czarnej sukience, zawsze jest się samemu.
Życie jest jak jazda na rowerze. Aby utrzymać równowagę, musisz iść do przodu.
Tworzę i niszczę,
przeważnie jednak to drugie.
Dzieciom powinno się dać korzenie i skrzydła.
Ruszyłem w stronę domu z poczuciem, że cały świat jest pułapką, z której nie ma ucieczki.
Pragniemy stabilizacji, a marzymy o szaleństwie i życiu chwilą. Kiedy mamy jedno, tęsknimy za drugim. Gdy mamy to drugie, tęsknimy za pierwszym. Zawsze niespełnieni, zawsze rozdarci, zawsze nieszczęśliwi i potwornie marudni.
[...] może to będzie bolało, jak bolą oczy od światła, kiedy jesteśmy zbyt długo w ciemnościach.
Ból powoli ustępował, lecz
pozostała tęsknota. Przed nią nie było ucieczki.
Chociaż oboje konsumują drobne kęsy czasu, wciąż pozostaje im niestrawna wieczność.
