(...) jeżeli to, co mówisz, nie jest piękniejsze od ciszy, ...

 Filozofował, życie pójdzie tak, jak szło zawsze, to znaczy kiepsko.

 [...] gdy nauczyłem się wspominać, nie nudziłem się już wcale.

 Dla ocalenia drogich sercu osób przed złem potrafiłabym dochować największej tajemnicy.

 Zawsze jest tak, że z końcem czegoś rodzi się nowa nadzieja.

 Taka już ludzka natura, że pragniemy najbardziej tego, czego mieć nie możemy. Kochamy to, co mają inni, a nudzi nas to, co sami posiadamy. I tak jak rzadko udaje się nam sięgnąć po gwiazdkę z nieba, tak też z rzadka trwamy w miłości do tego, co zdobywamy bez większego trudu.

 Bardzo trudno jest uwierzyć w coś, że rzeczy mogą być dobre, kiedy codziennie jesteś zalewany falami zła. Ale powiem ci jedno; nawet jeśli nie wierzymy, czasami nadzieja jest jak deszcz, który nieustannie pada na nasze serca.

 W naturze nie ma nic zbędnego, wszystko ma swoje miejsce i znaczenie. I trzeba ją tylko obserwować, by zrozumieć, jak wiele można się od niej nauczyć.

 ... pomyłka staje się dopiero wówczas błędem, gdy się przy niej obstaje.

 Świat rzeczywiście pełen jest zasadzek i
wiele na nim ciemnych plam; ale nie brak
też jasnych, a chociaż we wszystkich krajach miłość łączy się dzisiaj ze smutkiem, kto
wie, czy się przez to nie pogłębia jeszcze.

 Nie można ocalić życia, dopóki się go straci.