Żegnaj, książę, pierwszy raz w życiu widziałam człowieka!

 Narzucanie swojej woli jest
właśnie tym, czego miłość nie robi.

 Człowiek musiał popsuć trochę swoją naturę, bo nie rodzi się wilkiem, a jest wilkiem.

 Prześpię się i zapomnę; mam własne życie,
własne smutne, łachmaniarskie życie już na zawsze.

 Najgorszy jest brak pewności. Człowiek pada ofiarą własnej wyobraźni.

 Czuję też motylki w brzuchu. Chyba, że to nagły atak grypy żołądkowej.

 - I to Cię gnębi? Że twoim zdaniem za mało się znamy?
- Nie - odrzekła. - Gnębi mnie to, że nie mam pewności, czy kiedykolwiek się dobrze poznamy.

 Lubię Cię. Bardzo. A jeszcze
bardziej się cieszę, że mogę Cię lubić.

 - Hej, ehm, przepraszam, że zawracam ci
głowę, ale szukam przyjaciółki - mówi.
- Nie widziałaś jej? Taka drobna, ciągle
płacze, dużo mówi uczuciach. - Zamknij się, Kenji. - Czekaj! - woła. - To ty.

 Doskonale ktoś powiedział, że wszystko zrozumieć, oznacza wszystko wybaczyć.

 -To wojna?-zapytał -Ależ nie, to nasze życie.