Wszyscy żyjemy w czymś w rodzaju nieprzerwanego snu.

 Można kochać kogoś bez wzajemności, dopóki jest wart uczucia. Dopóki zasługuje na miłość.

 Czasami nadmierna wyobraźnia staje się prawdziwym przekleństwem.

 I czemu to takie nic jest właśnie czymś dla mnie?

 Życie obywatela należy do ojczyzny.

 Kiedy niepohamowana żądza wiedzy prowadzi do żądzy władzy, człowiek błądzi, podąża w mrok i pustkę.

 My wszyscy brodzimy w mroku śmierci i co chwila jakaś głowa zanurza się w ów mrok.

 Kto nie dąży do rzeczy niemożliwych nigdy ich nie osiągnie.

 Często kocha się "z przerwami". To znaczy czasem jest tak, że aż brzuch boli i oczy pieką, a czasem jest tak, "że można wytrzymać" i w ogóle myśli się mocno o czym innym.

 Nie proszę Cię o nic. Nie wiem,
jak to powiedzieć. Czuję się, jakbyś mnie zbudziła ze snu i okazało
się, że jesteś snem, który śniłem.

 Głupia rzecz miłość... Poznajesz,
kochasz, cierpisz... Potem jesteś
znudzony, albo zdradzony.