Żyjąc, jednocześnie pielęgnujemy w sobie śmierć.

 - Tęskniłem za tobą. – Jego ręce objęły mnie w pasie i przyciągnęły bliżej.
- Nie widziałeś mnie dwadzieścia cztery godziny. – Uśmiechnęłam się.
- Trzydzieści godzin. Dokładnie policzyłem. – Poczułam jego usta na szyi. Przymknęłam oczy i zaczęłam szybciej oddychać.
- Amelio, podnieca mnie sam twój oddech. Lubię go słuchać, wtedy wiem, że żyję.
- Kocham cię – powiedziałam. Odsunęłam się i spojrzałam mu w oczy. Był cudowny. Mój. Tylko mój.
- Wiem.

 Odnajdywać piękno wszędzie tam, gdzie ono jest, i obdarowywać nim ludzi. Po to jestem na świecie.

 Człowiek rzucony w przepaść spada albo lata.

 Smuciła się, że będzie tęsknić za nim każdego dnia aż do śmierci. I płakała nad sobą i zmianami, które w niej zaszły, bo czasami nawet zmiana na lepsze jest jak mała śmierć.

 Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

 Najlepsze rzeczy w życiu
rzadko kiedy bywają proste.

 Nie wiem czy u mnie
bardziej złamane jest serce, czy umysł.

 Smakował życie jak łyk wina pociągnięty prosto z butelki.

 Rzuć szczęściarza do wody, a wypłynie z rybą w zębach.

 To nie było ani niebo, ani piekło, tylko jakiś popaprany czyściec.