Za blisko, żeby od siebie uciec, i za daleko, żeby ...

 Doszłam do wniosku, że w życiu nie ma żadnych ustalonych zasad. Robisz to, co musisz, żeby przetrwać. Jeśli to oznacza ucieczkę od miłości twojego życia, żeby zachować zdrowie psychiczne, to tak robisz. Jeśli to oznacza złamanie czyjegoś serca, żeby nie złamało się twoje, robisz to. Życie jest skomplikowane - zbyt bardzo, żeby były rzeczy pewne. Wszyscy jesteśmy rozbici. Podnieś osobę, potrząśnij nią i usłyszysz grzechot ich rozbitych kawałków. Kawałków, które rozbili nasi ojcowie, nasze matki, nasi przyjaciele, znajomi albo ukochani.

 Wojna przemawia do ludzi wieloma językami, ale zawsze jest to głos bestii.

 A jednak potrzeba mi twoich słów i trzeba twojej pamięci. Pamiętaj o mnie, dobrze? Może będę się mniej bała, może będę usypiała spokojniej...

 Wiara to rozum, który stał się odważny, a nie przeciwieństwo rozumu.

 Przyjaciele przychodzą i odchodzą,
jak kelnerzy w restauracjach, zauważyliście?

 Tyle uniesień, które mnie dyskwalifikują...

 Czuję, że się rozpuszczam i znikam,
bo jeśli na świecie nie ma nikogo kto
cię kocha,czy w ogóle istniejesz?

 Jak łatwo nam poczuć się tą jedyną i jakież zdziwienie, kiedy się nią być przestaje.

 Bary i cmentarze pękają w szwach od niezastąpionych przyjaciół.

 Jak lizać rany celnie zadane, jak lepić serce w proch potrzaskane?