Wszyscy w ciemnościach wyglądają wystarczająco przyzwoicie.

 Zanim bowiem pojmiesz Wszystko, musisz zrozumieć Siebie.

 Tak oto dążymy naprzód, kierując łodzie pod prąd, który nieustannie znosi nas w przeszłość.

 Życie jest jak ruchomy piasek, który nieustannie się przesypuje. Można coś zbudować, ale nie można go zatrzymać.

 Na tym świecie cieni i świateł wszyscy, każdy z nas, musimy odnaleźć swoją własną drogę.

 Rzecz w tym, pani MacDonagh, że
kosmos jest takich rozmiarów, jakie
jest w stanie objąć pani umysł. Toteż niektórzy ludzie żyją w niezwykle
małych światach, a niektórzy w świecie niekończących się możliwości.

 Nie ma tylko jednej prawdy
i nie ma tylko jednej uczciwości.

 Człowiek to ktoś, kto nosi
w sobie coś większego niż on sam.

 Czasem ludzie docierają na
rozdroże i tam już zostają. Bo wiedzą, że
którąkolwiek drogę by obrali, dojdą donikąd.

 Najtrudniej odczytuje się czas. Może dlatego, że on zmienia tak wiele rzeczy.

 Odpowiedział, że nie ma prawa nikogo kochać, że zasługuje na samotność.