Ale wszystko, co można zbudować, można również zniszczyć.

 Daremnie walczyłem ze sobą.

Nie poradzę, nie zdławię mego uczucia. Pozwól mi, pani, wyznać, jak gorąco cię wielbię i kocham.

 Czy normalne jest to, że ktoś chce być przez całe życie taki normalny?

 Cudem nie jest to, co robią inni. Cudem jest to, co robi każdy z nas.

 Na początku była chuć. Nic prócz niej, a wszystko w niej.

 Ile dasz, tyle otrzymasz, czasem z najbardziej niespodziewanej strony.

 Tylko dlatego, że coś nie wyszło, nie można zakładać, że na świecie nie ma innych ludzi do kochania. Miłość jest zbyt ważna, by iść bez niej przez życie.

 I cóż to za świat, który naprzód obdziera z ideałów, a potem skazuje obdartego?

 Jeśli nie możesz czegoś mieć, natychmiast bardziej tego pragniesz.

 A ja byłam gotowa mu
wybaczyć. Gotowa zrobić wszystko,
byle przeczołgać się z powrotem
przez czas i przestrzeń i cały równoległy wymiar egzystencji,
żeby tylko znów być z nim.

 Być może człowiek powinien oddać się właśnie temu, skoncentrować się na poszukiwaniu znaczeń, nie słów.