Ano cóż, paskudny otacza nas świat - mruknął wreszcie. - ...

 Miłość jest dymiem z mgły powstałym, ogniem, co błyska z chwili spotkania, płomieniem zionącym z samej nicości, lodem i ogniem jednocześnie.

 A smutek niby mądra książka w serc żyje, I mówi wiele rzeczy, i człowiek nie gnije.

 Wyglądasz prześlicznie, jakby ktoś podłączył ci wtyczkę do szczęścia.

 Za sobą samym szczególnie nie
przepadał, ale do innych żywił niechęć
tak wielką, że siebie samego jakoś znosił.

 Czymże jest historia jak nie uzgodnioną bajką.

 Wszelkie urozmaicenia w historii można przypisać jedynie Bogu i diabłu.

 Kiedy dwoje ludzi jest w głębi serc jednością, razem pokonają nawet moc żelaza i brązu.

 Każda dusza, na ile to możliwe, powinna być szczęśliwa w samotności, zanim pochłonie ją miłość, ponieważ nigdy nie wiadomo, kiedy druga strona odejdzie. To był największy paradoks - dusze potrzebowały siebie nawzajem, ale jednocześnie ważne było, by siebie nie potrzebowały.

 Byłem tak nieskończenie pusty i wydrążony, że tylko nieskończona nicość mogła mnie wypełnić.

 Słowa obcych ludzi ranią wystarczająco
mocno, ale słowa tych, którym ufamy, są najgorsze.