Właśnie to, że mówię głupstwa, czyni mnie człowiekiem.

 Istoty ludzkie mówią jedno,
myślą drugie, a robią jeszcze co innego.

 Mama nie pozwoliła tacie na kupno
"tej wysysającej duszę wylęgarni szmiry i bezmyślnej rozrywki", zwanej też telewizorem.

 Lubię dotykać życia.

 Nieszczęście jest zbyt pochłonięte sobą, żeby się do towarzystwa garnąć.

  Co rano budzimy się,
wstajemy z łóżek i nigdy nie wiemy, w jakim
momencie życie przywali nam prosto w twarz.

 Jedyną rzeczą, która
umożliwia życie, jest ciągła i nieznośna
niepewność, niewiedza, co zdarzy się dalej.

 Życie nabiera prawdziwego znaczenia, gdy otaczają cię ludzie, na których każdego dnia chce ci się patrzeć.

 Padnie za wiele kłamstw, a potem nagle
nie ma już prawdy, do której można wrócić.

 Balansujemy na delikatnej huśtawce,
którą stanowi nasz dziwny układ – na
samych końcach, wahając się, a ona chwieje
się niebezpiecznie. Oboje musimy przejść
bliżej środka. Mam jedynie nadzieję, że żadne
z nas podczas tej próby nie spadnie.

 Zaufanie to kwestia czasu.