Świat nie jest sprawiedliwy (...) I nic nie potrafi złagodzić ...

 Wszystko mija jak strumień, nic nie jest trwałe. To, co było, już nie jest, a to, co będzie, nie jest jeszcze. Niebawem zmieni się w przeszłość, zniknie, zmieni się w pustkę, w nic. Ale pamięć trwa, pamięć jest straszna, nieubłagana. Pamięć jest strumieniem, który nie przemija.

 Przysięga, której dotrzymujesz, kiedy
ci to pasuje, to żadna przysięga.

 Samotność to dziwna rzecz. Zakrada się cicho
i niepostrzeżenie. Siada obok ciebie w ciemności. Głaszcze cię po włosach, kiedy śpisz. Owija się wokół twojego ciała i zaciska się tak mocno, że brakuje ci tchu, że zamiera twój puls, choć krew płynie coraz szybciej.

 Nigdy nie należy sądzić, że w życiu przeżyliśmy już wszystko.

 Nie pamiętam gdzie, ale czytałem, że
w gruncie rzeczy nigdy nie byliśmy tacy, jakich siebie pamiętamy, że wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło.

 Czasami nie ma żadnej różnicy między ocaleniem i potępieniem.

 Skarbie, wyniosłaś marudzenie do poziomu sztuki, nie potrzebujesz już nawet słów.

 Pewne myśli i działania są łatwe, wygodne... jak droga na skróty. Może wrócisz do domu szybciej, ale po drodze ubrudzisz się błotem.

 Są rzeczy, od których nie można uciec,
jeśli nawet odejdzie się od nich bardzo daleko.

 Och, ile nerwów sobie psujemy, kiedy pobierają się nasi najbliżsi przyjaciele!