Dzieła sztuki wywodzą się z nieskończonej samotności.

 Nie trzeba pytać dlaczego. Zło po prostu istnieje.

 Koty i kociarze- jako indywidualiści- chcą być kochani bez rozgłosu, intymnie i wiernie.

 Wieczność nie czyni straty niewartej do zapamiętania, a jedynie znośną.

 Przystosowanie jest tylko metodą, w żadnym wypadku nie celem.

 Maskowanie się i tajemniczość wydają się konieczne w życiu melancholika.

 Słuchaj mnie uważnie, panie Garron,
bo właśnie mówię ci, że cię kocham.

 Przeczytaj to i przytul mnie.

 Posyłacie mnie do świata lepszego, niż ten był kiedykolwiek.

 Z własnych codziennych obserwacji wiem, iż tam gdzie brak pokory, tam giną ludzie.

 Jesteś moją miłością, serce moje. Złamane serce, co prawda...