Radości tego świata nie są warte zadawanych przez niego cierpień.

 Zgubił go pościg za pięknymi snami.

 Czuje, że ma już dość zmartwień.
Dość kłopotów. Dość tego, że zawsze gdy poznaje kogoś, kto jest w stanie ją zrozumieć, on zaraz odchodzi.

 Idziemy przez życie jak pociąg, pędzący w ciemności do nieznanego celu.

 Honor to luksus dla arystokratów, ale konieczność dla portierów.

 Najpiękniejszym miastem świata jest to, w którym czujemy się szczęśliwi.

 Zawsze trzeba działać. Źle czy dobrze, okaże się później. Żałuje się wyłącznie bezczynności, niezdecydowania, wahania. Czynów i decyzji, choć niekiedy przynoszą smutek i żal, nie żałuje się.

 Nie ma na świecie samotniejszego uczucia niż brak zrozumienia. Rozmawiasz, a ludzie patrzą na ciebie, jakbyś mówił w zupełnie niewiadomym im języku.

 Gdy wokół jest ciemno, pozostaje tylko spokojnie czekać aż oczy przywykną do mroku.

 Najpierw są tuż obok, niezdecydowanie, onieśmieleni wytęsknioną bliskością, a
potem wpadają w siebie i się w sobie gubią.

 Jest wiele gorszych rzeczy niż śmierć. Nie być kochanym albo nie być zdolnym, by pokochać kogokolwiek: to jest gorsze.