Dzisiejsze wojny prawie nie zabijają ludzi - one zabijają ludzkość.

 Jesteś tam, w moich tęsknotach, marzeniach, w moim niepokoju o ciebie, w moim smutku.

 Teraz jesteś już dwiema nogami w piekle, korzystaj z tego do woli.

 Myślę, że w ostatecznym rozrachunku należymy do tego, co kochamy.

 Dziwny ból łapie mnie za gardło, chociaż dobrze wiem, że taka jest kolej rzeczy: wszystko się kończy, ludzie idą dalej, bez oglądania się za siebie. Tak właśnie powinno być.

 Czasami ludzie się nie odzywają dlatego, że nie mają nic sobie do powiedzenia, a czasem dlatego, że mają aż nazbyt wiele.

 Zazwyczaj otwierasz książkę w przypadkowym miejscu i oceniasz ją po fragmencie, na który trafiłeś?  - Nie... - Wiec nie oceniaj mojego życia po momencie, w którym się w nim znalazłeś.

 Przyjrzyj się temu, co dziś nazywasz problemem, katastrofą albo kryzysem, i zadaj sobie następujące pytanie: Czy za pięć lat będzie to miało jakieś znaczenie? Odpowiedź najczęściej brzmi: "nie". [...] Zbyt często zadręczamy się błahostkami.

 Zawsze miał się potknąć o ten sam korzeń drzewa i upaść; nigdy nie docierał (...) na czas.

 Bogowie musieli być pijani, kiedy wzięli się za mnie.

 Tworzę i niszczę,

przeważnie jednak to drugie.