W ciszy człowiek dokładniej chwyta wszystkie warianty własnych rozterek
i niepokojów. Trudniej mu podjąć decyzję
i to, co uważał już za rozstrzygnięte, znowu zaczyna rozmieniać na drobne.

 Powód nie grał jednak roli.

 W nałóg wpisana jest całkowita samotność.

 Niestety, życie nie polega na tym, że człowiek dostaje to, na co akurat zasłużył.

 Bo Ziemia nie po to z takim trudem krąży
wokół Słońca, by ludzie beztrosko się na niej bawili.

 My się nie zmieniamy. Doskonalimy tylko swoją istotę.

 Bary i cmentarze pękają w szwach od niezastąpionych przyjaciół.

 To nie ból, lecz strach przed
bólem zmusza człowieka do uległości.

 Kiedy człowiek dorasta traci też
przyjaciół- jeśli ma szczęście to tylko
tych niewłaściwych, którzy może nie są tak
dobrzy, jak się o nich kiedyś myślało. Jeśli
masz szczęście, to uda się utrzymać tych,
którzy są prawdziwymi przyjaciółmi, tych,
którzy zawsze przy tobie trwali... Nawet
jeśli tobie się wydawało, że nie trwają.
Bo tacy przyjaciele są cenniejsi od
wszelkich diademów świata.

 Przecież ukrywa się tylko to, o czym człowiek wie, że jest złe!