Zadaje się z postaciami, do których nie dorastam.

 Czasami potrzebujemy
złych dni, żeby spojrzeć z właściwej perspektywy na te dobre.

 Łatwo komuś nagadać w gniewie, trudniej to potem naprawić.

 W końcu rany po ludziach, którzy odeszli, najszybciej goją się w osiedlowych barach.

 Za każdym razem, gdy wydaje mi się, że straciłem kawałek siebie, ty mi go przywracasz.

 Doszłam do wniosku, że w życiu nie ma żadnych ustalonych zasad. Robisz to, co musisz, żeby przetrwać. Jeśli to oznacza ucieczkę od miłości twojego życia, żeby zachować zdrowie psychiczne, to tak robisz. Jeśli to oznacza złamanie czyjegoś serca, żeby nie złamało się twoje, robisz to. Życie jest skomplikowane - zbyt bardzo, żeby były rzeczy pewne. Wszyscy jesteśmy rozbici. Podnieś osobę, potrząśnij nią i usłyszysz grzechot ich rozbitych kawałków. Kawałków, które rozbili nasi ojcowie, nasze matki, nasi przyjaciele, znajomi albo ukochani.

 Aż któregoś dnia pojmujesz nagle,
że całe twoje życie jest ohydne, nie warte zachodu, jest horrorem, czarną plamą na białym polu ludzkiej egzystencji. Pewnego ranka budzisz
się z lękiem, że będziesz żyć.

 Ludzie w rozpaczy nabierają nadludzkich sił.

 Obojętność to paraliż duszy, przedwczesna śmierć.

 Uśmiecham się do niego, zakochana
nieco bardziej niż trzydzieści sekund temu.

 Zawsze marnuje się czas, gdy nie walczy się o swoje pragnienia.