Znów jestem istotą absolutnie szczęśliwą i spokojną jak śmierć.

 W naturze linie proste nie istnieją; wynalazł je dopiero człowiek.

 Kochać kogoś z litości to znaczy nie kochać go naprawdę.

 Plotki, nawet prawdziwe, są jak płomienie: odetnij dopływ tlenu, a zamigocą i zgasną.

 Dojrzałość nie wyraża się gotowością na śmierć za słuszną sprawę, ale pokornym życiem dla niej.

 Tylko wielkiego człowieka stać na przeprosiny.

 Kiedy ludzie cię kochają, ufają ci.

 Nigdy nie jest za późno, żeby się zatrzymać i zmienić kierunek.

 A smutek niby mądra książka w serc żyje, I mówi wiele rzeczy, i człowiek nie gnije.

 Trza być twardym
Słowianinem, a nie miętką nindżą.

 Lubię cię tak bardzo, że może nawet Cię kocham.