Przypomniało mi się, co radziła mama, kiedy ogarniała mnie nieśmiałość: ...

 Jestem chora na wieczny niedosyt miłości. Nie chcę pokarmu, chcę zjadać miłość.

 Życie to gigantyczna loteria, w
której widoczne są tylko wygrane losy.

 Potęga współczucia jest wielka.

 Rozmyślał o życiu, które przerywa - a może kończy? - śmierć.

 Jestem tym kim (czym) jestem .
Jeżeli nie potrafisz mnie zaakceptować, odejdź! Oboje będziemy szczęśliwi.

 Ktoś, kto czepia się drobiazgów, jest już przekonany.

 Bo o marzenia, choć z początku wydają się nieosiągalne, trzeba walczyć.

 Ale marzenia tak naprawdę się nie spełniają. Spełniają się w pewien sposób, a potem tylko rosną.

 Smuciła się, że będzie tęsknić za nim każdego dnia aż do śmierci. I płakała nad sobą i zmianami, które w niej zaszły, bo czasami nawet zmiana na lepsze jest jak mała śmierć.

 Bo tak naprawdę wszystko, co można zrobić, to kochać drugiego człowieka.