
W zimie człowiek robi się strasznie stary.
W zimie człowiek robi się strasznie stary.
Złość oślepia wojownika i sprawia , że popełnia on głupie błędy.
Nigdzie nie jesteśmy bardziej samotni,
niż leżąc w łóżku, z naszymi tajemnicami
i wewnętrznym głosem, którym żegnamy
lub przeklinamy mijający dzień.
Jej serce, przed chwilą pełne radości, stało się teraz zimne i ciężkie jak z ołowiu.
Nawet smutne wspomnienia
są częścią tego, kim jesteśmy.
Młodość jest jedynym dobrem godnym posiadania.
Wszędzie można pewnego dnia stracić dom, więc wszędzie są bezdomni.
Kto czyta, nie kłamie – przynajmniej w tym samym czasie (…).
Tylko wielkiego człowieka stać na przeprosiny.
Człowiek rzucony w przepaść spada albo lata.
Bary i cmentarze pękają w szwach od niezastąpionych przyjaciół.