W pośpiechu nie docenia się cudów.

 Strzeż się słońca, w słońcu tęskni się najbardziej.

 Myślisz sobie: Nigdy. Myślisz:
Nie ja. Lecz jesteśmy zdolni do tego, czego się najmniej spodziewamy.

 Jesteśmy opuszczeni, jak dzieci i doświadczeni, jak ludzie starzy, jesteśmy zajadli i brutalni i smutni
i powierzchowni – myślę, że jesteśmy zgubieni.

 Życie jest tam, gdzie płynie krew.

 Miłość pozostawia ślad, który niełatwo wymazać.

 Kochać tak, jak starzec kocha pieniądze; mocno, ale bez apetytu.

 Świadek jest trochę ofiarą i trochę sprawcą. Patrzy na zabijanie i ucieka.

 Ludzie, których się kocha, nigdy
naprawdę nie umierają, żyją, dopóki się
o nich pamięta, dopóki są w twoim sercu.

 Stałam się samotną wyspą.
Spustoszoną wojną ziemią, na której nic
nie rośnie i gdzie horyzont jest nagi. Tak to ja.

 Upadnij siedem razy, wstań osiem!