W pośpiechu nie docenia się cudów.

 Uciekam, więc jestem. A raczej: uciekam, więc przy odrobinie szczęścia nadal będę.

 Z wodą nie ma żartów. Z wodą, z ogniem, z przeznaczeniem.

 Nie ma nic gorszego od samotności we dwoje.

 Tkwiąca w tym wszystkim ironia wydała mi się przytłaczająco smutna.

 Nigdy nie jest za późno.
Zawsze trzeba mieć nadzieję.

 Pomyślałam, że moje życie jest zbudowane na ruchomych piaskach. Zmienia się z dnia na dzień.

 Naszym przeznaczeniem jest próbować osiągnąć to, co niemożliwe, dokonać niezwykłych czynów, nie zważając na lęk. To nasz obowiązek wobec przyszłości.

 Obojętność może być sposobem uniknięcia bólu.

 Kłopot z ludźmi dzisiaj polega na tym, że brakuje im godności.

 Ile razy można sklejać stłuczony wazon, zanim się go wyrzuci.