Poezja to choroba świata, gorączka rzeczywistości.

 Nie wolno niczego, co ważne, odkładać na później.

 To ci najzimniejsi najmocniej płoną wewnętrznie.

 To, co dajesz Momo pozostaje Twoje na zawsze. To, co zachowujesz jest na zawsze stracone.

 Żyj i daj żyć, nie osądzaj, bierz
życie takim, jakie jest, i radź sobie
z nim, wszystko będzie dobrze.

 Każdy potrzebuje kogoś, z kim mógłby pogadać.

 A choćbyś pękł, nie zmieni się postępowanie ludzi.

 Ostatecznie żyjemy po
to, aby zapewniać rozrywkę
sąsiadom i sami ich wyśmiewać.

 Dzieci nie powinny ponosić konsekwencji nieudanego życia swoich rodziców.

 Raz jeszcze sprawdza się przysłowie, że nie należy sądzić człowieka- lub niziołka- po pozorach.

 (…) życie to film z jednym tylko ujęciem, nie ma dubli.