[...] odchodzimy z tego świata, kiedy brak nam już łez.

 Nikt nie lubi, kiedy jego
świat rozsypuje się na kawałki.

 Jeśli życie sprawia,
że nie możesz ustać, uklęknij.

 (...) kosmos bezsenności jest wielowarstwowy i literacki.

 Kiedy kobietę trzyma przy życiu czyjaś miłość, i nagle ta miłość zostaje jej odebrana, żeby nie umrzeć, musi zamienić to uczucie na inne, równie silne: nienawiść.

 Jeśli kogoś kochasz, dajesz mu
wolność, jeśli ten ktoś cię kocha, to wraca.

 Dziecko nie przychodzi na świat ze skłonnością do zaniedbywania innych. Uczy się tego.

 Kto nie dąży do rzeczy niemożliwych nigdy ich nie osiągnie.

 Dlaczego niektórzy ludzie przechodzą przez
życie, nie doświadczając żadnej większej tragedii,
a innym wciąż przydarzają się straszliwe rzeczy?

 I nawet ładny ten świat, tylko cholernie w nim człowiekowi niewygodnie.

 Świat jest dziwny i nic, co nam się przydarza, nie jest przypadkowe.